ธุรกิจรับจองโต๊ะที่เคยเป็นไวรัลมาตั้งแต่ปีที่แล้วจนรับลูกค้าไม่หวาดไม่ไหว วันนี้เรามาถอดบทเรียนกัน ทำไมเพจป้าป้าฯ จึงถือกำเนิดขึ้น
เฟรนด์ เจ้าของและแอดมินเพจ facebook ป้าป้าจองโต๊ะ Reserve a table 68 เล่าให้เราฟังว่า ตั้งแต่ปีที่แล้วเคยมีกระแสไวรัลมาครั้งหนึ่งแล้ว ตอนนั้นถือว่าตั้งรับไม่ทันเลย ลูกค้าถาโถม คนอยากใช้บริการเรา เรามีลูกค้าเยอะอยู่ก่อนหน้าแล้ว พอเป็นไวรัลก็เพิ่มจำนวนแขกขึ้นไปอีก
สำหรับช่วงศุกร์-เสาร์ เรารับลูกค้าได้ 20 คน ทีมเราไม่ได้มีเยอะเหมือนแต่ก่อน ตอนนี้เหลือเหลือประมาณ 13 คนช่วยๆ กัน สลับกันทำงานอยู่ ถือว่ารับมือได้ระดับหนึ่ง แต่พอความต้องการเพิ่มขึ้น เราก็หาทีมเพิ่มขึ้นได้
จุดเริ่มต้นของ “ป้าป้าจองโต๊ะ”
เฟรนด์เล่าว่าเธอทำอาชีพค้าขายมาก่อน ขายอาหารแช่แข็ง ด้วยความที่เธอเคยไปเที่ยวเชียงใหม่มาก่อนกับเพื่อนในช่วงก่อนที่จะมีโควิดระบาดรอบแรก ก็พบว่าที่เชียงใหม่มีบริการแบบนี้ แต่จำกัดในวงแคบ รู้กันเฉพาะนักเที่ยวราตรี รู้เฉพาะกลุ่ม เราก็งงว่ามีแบบนี้ด้วย ใช้เงินแก้ปัญหาไม่ต้องรีบไปเพราะว่าร้านมันจองยาก ต่อมา ปรากฎว่าร้านที่เชียงใหม่มาเปิดสาขาที่กรุงเทพฯ จึงเห็นโอกาสและนึกถึงช่วงที่เราเคยไปเที่ยวเมื่อ 4-5 เดือนก่อนหน้า
เฟรนด์ตัดสินใจทำเหมือนต้นแบบที่เชียงใหม่ เธอเล่าว่าบ้านเธออยู่แถวบางลำพู มีร้านผับ-บาร์อยู่แถวตรอกข้าวสาร เดินไปใกล้ๆ ก็ถึงแล้ว เธอจึงลองโพสต์เล่นๆ ก่อนในช่วงแรก ผลตอบรับก็คือมีแต่เพื่อนมาใช้บริการก่อน จากนั้นเพื่อนก็บอกต่อๆ กัน
ร้านที่เชียงใหม่มีคาแรคเตอร์แบบนี้อยู่แล้วคือจองยากและคนกรุงเทพฯ ไม่มีเวลาว่างมาก เพราะปัญหารถติด ธุรกิจนี้จึงช่วยตอบโจทย์เรื่องการเดินทาง เราจึงได้โอกาสจากตรงนี้ ก็เริ่มลองทำดู จากนั้นคนก็เริ่มใช้บริการเยอะขึ้น เพจป้าป้าจองโต๊ะถือเป็นเพจแรกๆ ที่เริ่มมาทำธุรกิจนี้ จากนั้นเราก็ตั้งใจสร้างทีม เริ่มจากให้เพื่อน ให้รุ่นน้องที่เรียนมหาวิทยาลัยและอยากหารายได้เสริมมาช่วยเสริม แต่นานวันเข้าทีมก็เริ่มไม่ว่างกัน ก็เลยหาทางแก้ปัญหาใหม่
ใช้โอกาสจากช่องว่างที่มีอยู่แล้ว
หลังจากเพื่อนๆ และทีมเริ่มหาย เฟรนด์จึงกลับมาคิดว่าจริงๆ แล้วในชุมชนบ้านเกิดเรา เธอก็เห็นคุณป้าแถวบ้านมักจะรับจ้างไปต่อแถวแลกเหรียญกษาปณ์ เหรียญที่ระลึก ต้องไปนอนต่อคิวเพื่อรับจองเหรียญที่ระลึกนี้อยู่ แต่จุดเปลี่ยนคือสิ่งที่เธอให้จองไม่ใช่เหรียญกษาปณ์อย่างที่เคย แต่เป็นผับ บาร์ที่ป้าๆ ไม่เคยคุ้นชินมาก่อน
ช่วงแรกพวกเขาก็กลัวรู้สึกกังวลกัน เนื่องจากสไตล์ของผับค่อนข้างแตกต่างกับคนสูงวัยอยู่แล้ว แต่เพราะป้าๆ ไม่มีทางเลือก จากที่เคยกลัวจึงตัดสินใจร่วมงาน หลังจากได้สัมผัสเนื้องานก็พบว่า เป็นงานที่ง่าย พวกเขาติดใจและอยู่ทำงานจองโต๊ะมาถึงทุกวันนี้ เป็นงานที่เริ่มทำปลายปี 2019 แต่ก็ได้รับผลกระทบจากโควิดจึงหยุดไปบ้างและเริ่มกลับมาทำงานใหม่นับตั้งแต่เปิดประเทศในช่วงเมษายนปีนี้
เราแค่มีแพลตฟอร์ม ใช้ facebook ในการสื่อสารและ Line หาลูกค้าโปรโมต ยอดลูกค้าก็มีขึ้นๆ ลงๆ บ้างเพราะสองปีที่ผ่านมา ผับบาร์โดนปิดเพราะโควิดระบาด เพิ่งจะเริ่มกลับดีขึ้นช่วงเดือนเมษายนนี้เอง
คนในทีมมีประมาณ 13 คน เฉลี่ยอายุ 60 กว่า เป็นคนสูงวัย เป้าหมายที่รับคนสูงวัยมาทำงานนั้น เพราะเราให้รับเป็นชิ้นงาน การรับคนคือผู้สูงอายุที่ว่างงานอยู่หรือคนที่ตกงานอยู่ รวมทั้งคนที่หารายได้เป็นอาชีพที่สองด้วย
จากจองผับ จองบาร์ เริ่มขยายมาจองโต๊ะร้านอาหารแล้ว
ก่อนหน้านี้เราก็รับจองโต๊ะในผับ ในบาร์ ต่อมาก็ขยายเป็นร้านอาหารชื่อดัง ร้านมิชลิน เริ่มรับหิ้วของที่ใช้ walk in เท่านั้น รับงานจองยากๆ เช่น จองบัตรคอนเสิร์ตจัสตินก็ร่วมกดให้ลูกค้าด้วย ลูกค้าจ้างให้ต่อคิวให้ แต่เขาจะมากดบัตรเองก็มี ต้องนอนรอข้ามคืนบ้าง หรือแม้แต่งานที่ Swatch จับมือกับ Omega ก็มีการจองแบบนอนข้ามคืนเช่นกัน
สำหรับเรตราคาในการนอนจองข้ามคืน เราคิดราคาต่อชั่วโมง ชั่วโมงแรกเริ่มต้นที่ 250-300 บาท ชั่วโมงต่อไปคิดที่ 100 บาท บางคนจ้างชั่วโมงเดียวก็ไม่คุ้มค่าเดินทาง ค่าน้ำมัน ไป-กลับจึงต้องมีเรตเริ่มต้น สำหรับเรตการจองผับบาร์ ราคา walk in ก็คิดชั่วโมงแรกประมาณ 250-300 บาทเช่นกัน
ร้านยอดนิยม 3 อันดับที่ได้รับการจองมากที่สุด
หนึ่ง ร้านท่าช้างบางกอก ร้านยอดนิยมของนักเที่ยวราตรี ทั้งจอง และ walk in
สอง ร้านเจ๊ไฝ ต้องรอ 5-6 ชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ
สาม ไห่ตี้เหลา ค่อนข้างจองยาก เพราะลูกค้ามักติดต่อระหว่างช่วงเย็นที่คนมาทานตอนเลิกงาน โดยเฉพาะศุกร์ เสาร์ นอกนั้นรองลงมาก็คือร้านเจ๊โอ
ความท้าทายของธุรกิจ ป้าป้าจองโต๊ะ
ต้องบอกว่าเป็นเรื่องที่ควบคุมยาก คือลูกค้าจะรู้อยู่แล้วว่าสามร้านนี้จองยาก ก็จะคาดหวังสูง เช่นต้องได้โต๊ะดีๆ แต่จริงๆ แล้ว เราก็ไปแข่งกับผู้อื่นเหมือนกัน เขาอาจจะเห็นโมเดลของเรา ก็ถือว่ามีคู่แข่งเยอะขึ้น งานบริการนี้ตอบแทนด้วยค่าแรงที่เราทำ เราใช้แรงในการให้บริการ ลูกค้าใช้เงินในการซื้อความสบาย มีคอมเพลนบ้างตามธรรมชาติของงานบริการ เช่น อยากได้ที่นั่งที่ดีที่สุดซึ่งก็ต้องแลกกับการแข่งกับเจ้าอื่นเช่นกัน
มีบ้างที่จองไม่ได้ แต่ก็คุย สื่อสารกับลูกค้าก่อนอยู่แล้ว เช่นลูกค้าจะทานตอนบ่ายโมง อาจมีปิดร้าน ต่อแถวไม่ทัน โดนปิดคิวไปก่อน แต่ลูกค้าส่วนมากก็เข้าใจว่าร้านที่ให้จองนั้นยากมาก แต่ป้าป้าก็ยังได้ค่าตอบแทนอยู่ ลูกค้าก็จะโอนเงินให้ก่อน ตามกติกาของแต่ละร้านไป
ผลตอบรับจากเหล่าป้าป้าที่มาให้บริการ
ฟีดแบคคนทำงาน เฟรนด์เล่าว่าป้าป้าฟีดแบคดีมาก ถามตลอดว่ามีงานไหม กลายเป็นว่าแอดมินต้องหางานให้ได้เยอะที่สุดเพื่อป้อนงานให้เขามีรายได้ จากที่เรามีแค่ตัวเรา มีแค่ผับ บาร์ ตอนนี้ก็ต้องเลี้ยงทีมให้มีงานทุกวัน พยายามให้มี อย่างน้อยมี 200-300 บาท ศุกร์เสาร์จะได้ค่าตอบแทนเยอะ ถ้าเจ๊ไฝได้คิวละ 400 บาทต่อคิว ถ้ามีสามคิวก็ได้เป็นพันละ
ฟีดแบคลูกค้า ลูกค้าชอบ เขาชอบบริการนี้อยู่แล้ว ใช้เงินแก้ปัญหา ยิ่งฝนตกรถติด เขาจะจองกับร้านเอง แต่เขาไปรับไม่ทัน ลูกค้ากลัวโต๊ะหลุดก็ให้ไปรับโต๊ะแทนให้หน่อย เขาก็มีเวลาแต่งตัวและวางแผนในการเดินทางเพิ่ม เราก็ช่วยแก้ปัญหาด้านการเดินทางและลดระยะเวลาในการรอคอยให้
ข้อคิดในการทำธุรกิจ
ถ้าเรามีโอกาสเราควรคว้าไว้ก่อน เพราะเราไม่รู้เลยว่าโอกาสจะมาถึงเราเมื่อไร จะได้โอกาสทำอีกรึเปล่า ถ้าลองทำแล้วไม่ชอบ ก็ไม่ต้องทำ อย่ารีบปฏิเสธไปก่อนเพราะเป็นการทิ้งโอกาส โอกาสสำคัญที่สุด ไม่ได้มีบ่อยๆ ลองทำดูก่อน บางคนกลัวงานเพราะกลัวเด็กเสิร์ฟ กลัวผู้จัดการร้าน กลัวเป็นเป้าสายตา จริงๆ แล้วไม่ได้น่ากลัวแบบนั้น คนจะจินตนาการเองไปก่อน หลายคนพอลองทำงานแล้วชอบ โทรไปถามว่าว่างไหม ก็ทำอีก บางคนก็มีบ้างที่ปฏิเสธไม่กล้า
สำหรับทีมที่ทำงานก็คือป้าแถวบ้าน มีทีมเน็ตเวิร์กหลายทีม หลายป้า มีทั้งทีมเจ๊ไฝ ทีมนี้รับงานเจ๊ไฝ รับงานท่าช้าง ก็ทำให้เริ่มสั่งงานง่ายขึ้น ก่อนหน้านี้เฟรนด์รับจองโต๊ะด้วย แต่ศุกร์ เสาร์งานเยอะมาก ต้องเป็นแอดมิน เป็นตัวกระจายงาน ส่วนวันจันทร์ถึงศุกร์ที่คิวไม่แน่นมากก็จะมารับจองโต๊ะเองด้วย
ฝากถึงลูกค้า
ป้าป้าจองโต๊ะอยากขอบคุณมากที่เชื่อใจในบริการเพราะการโอนเงินมาจองต่างๆ ต้องเชื่อใจกัน เนื่องจากปัจจุบันมีมิจฉาชีพเยอะขึ้น อยากขอบคุณลูกค้าที่มาใช้บริการเราเรื่อยๆ ให้โอกาสป้า เราไม่ได้เอาป้ามาขายงาน แต่หาอาชีพให้ป้าทำ เราไม่ได้เอาป้ามาเป็นการตลาด แต่อยากหางานให้คนในชุมชนให้มีกินมีใช้ สามารถดูแลตัวเองได้เพราะเขาก็เคยรับงานแบบนี้อยู่ก่อนหน้าแล้ว เราเอาคนเก็บขวดมาทำงานด้วย บางคนห่อข้าวต้มเป็นพันชิ้นได้เงินกลับมา 60 บาท แต่นั่งจองโต๊ะที่ท่าช้าง ชั่วโมงหนึ่งได้ 100-120 บาท ซึ่งพวกเขาก็มีอาชีพประจำของเขา นี่คืออาชีพที่สองที่เป็นค่าข้าว ค่าเดินทาง
ฝากถึงอนาคตคนที่อยากมาเป็นป้า ป้า
เฟรนด์บอกว่าผู้สูงวัยเขายังมีแรงอยู่ เขายังทำงานได้ ถ้าสมมติว่าองค์กรหรือสังคมหรือบริษัทไหนเปิดโอกาสให้เขาได้ลองทำงานดูบ้างก็น่าจะเป็นผลดี เพราะยุคนี้ผู้สูงวัยเยอะ เขารับผิดชอบงานได้ มีความสามารถ ถ้าเราดึงศักยภาพเขาออกมาได้ ก็ต่อยอดธุรกิจให้พวกเขาได้มีอะไรทำบ้าง
เราไม่รู้ว่าธุรกิจไหนจะเหมาะสมกับเขาบ้าง แต่เขาตอบโจทย์ธุรกิจหนูเพราะว่าต้องมีเวลาช่วงว่างงานด้วยและสามารถรับงานเป็นจ้อบได้ เรียกใช้ 2-3 ชั่วโมง ต้องยอมรับว่าบางครั้งเด็กวัยรุ่นบางทีก็ไม่ตอบโจทย์ เขาติดเล่น ติดเที่ยว ติดเกม มาไม่ได้บ้าง แต่ถ้าผู้สูงวัยเขาอยู่บ้านเบื่อๆ ออกมาทำงานก็ได้เปิดหู เปิดตา เขามา เขาก็มีความสุขกัน บางเพจเขาก็ใช้คนสูงอายุเหมือนกัน เขาต้องการคนที่ว่างงาน เขาไม่ได้ต้องการคนที่มีงานประจำ บางครั้งลูกค้าอยากทานอาหารตอนเที่ยง คนทำงานประจำก็จะรับงานไม่ได้แล้ว ป้าๆ เขามาเจอกันก็มาคุยกันแม้อยู่คนละเพจ เขาก็มาแชร์ประสบการณ์กัน ก็ขอฝากเพจป้าป้าจองโต๊ะด้วย มาใช้บริการกันได้
ขอขอบคุณภาพประกอบและบทสัมภาษณ์จากคุณเฟรนด์เจ้าของและแอดมินเพจ ป้าป้าจองโต๊ะ Reserve a table 68
ติดตามข่าวสารจาก Brand Inside ได้จาก Facebook ของเรา